Brzuchem do góry...

Zatkało mnie dzisiaj jak rzadko. Nie wymuszam nic "na brzuch". Nie pcham się jako pierwsza do kas, gabinetów lekarskich, ani laboratoriów- czekam grzecznie jak wszyscy. Przyzwyczaiłam się, że w autobusach udzie ślepną na mój widok... Ale trzech panów wygodnie rozmoszczonych w poczekalni gabinetu ginekologicznego u boku swoich wybranek, kiedy ja z wielkim brzucholem przez kwadrans stoję jak kołek, to już lekkie przegięcie. Szkoda, że panowie nie pomyśleli, jak w takiej sytuacji poczuły by się ich kobiety. Szkoda, że ich partnerki, same nie pomyślały, żeby ich poprosić o zwolnienie miejsca tak w ramach babskiej solidarności*. 
Jak opowiedziałam tą historię znajomym, niektóre "wsiadły na mnie", że sama jestem sobie winna bo mogłam poprosić o ustąpienie miejsca. No mogłam... a czemu nie prosiłam? Bo to trochę jak proszenie sąsiada z naprzeciwka, żeby odpowiedział na moje "dzień dobry". Nikt przecież tego nie zrobi bo po cholerę w ogóle dyskutować z kimś kto nie zna podstawowych zasad kultury? Po za tym byłam bardzo ciekawa jak sytuacja się rozwinie- do ostatniej chwili liczyłam, że któryś z panów się zreflektuje ;) 

Kurcze, rozumiem prosić o ustąpienie gdy stoi się na końcu wielgachnej kolejki, bo nikt na jej początku nie jest jasnowidzem. Rozumiem, że stojąc przy samym wejściu do autobusu można zostać przeoczonym przez siedzących pasażerów i wtedy jednak lepiej się odezwać niż liczyć na łut szczęścia... Jednak stojąc jako jedyna osoba po środku maleńkiej poczekalni ciężko uwierzyć, że żaden z pozostałych 12 oczekujących nie widzi baby w końcówce 8 mc. Trudno też uwierzyć, że żadnej z tych osób mama nie powiedziała kiedy w miejscu publicznym należy dźwignąć dupsko z krzesła... 

Mam nadzieję chłopaki, że wasze brzemienne dziewczyny będą lepiej traktowane przez innych ludzi. 

źródlo: http://pl.freepik.com/

* ha ha ha sama w tę solidarność chyba nie wierzę, a jednak... naiwnie się na nią powołuję